1c-2021

                                                                                                        LABRADOR RETRIEVER 

 

 Labradory są dużymi, silnie zbudowanymi psami o solidnych kościach. Mają szerokie głowy o łagodnych, inteligentnych oczach. Posiadają też wyjątkowe ogony, przypominające ogon wydry. Ich krótka, gęsta sierść występuje w umaszczeniu czarnym, biszkoptowym lub czekoladowo-wątrobianym. Dorosłe psy mierzą 56-57 cm i ważą około 30 kg. Dorosłe suki mierzą 55-56 cm i ważą około 28 kg

                                                                       

 

Opis ogólny

Labradory są dużymi, silnie zbudowanymi psami o solidnych kościach. Mają szerokie głowy o łagodnych, inteligentnych oczach. Posiadają też wyjątkowe ogony, przypominające ogon wydry. Ich krótka, gęsta sierść występuje w umaszczeniu czarnym, biszkoptowym lub czekoladowo-wątrobianym. Dorosłe psy mierzą 56-57 cm i ważą około 30 kg. Dorosłe suki mierzą 55-56 cm i ważą około 28 kg.

Pochodzenie

Labrador retriever pochodzi z wybrzeża Nowej Fundlandii. Początki tej rasy sięgają XVII wieku. Psy były wtedy wykorzystywane od przenoszenia sieci rybackich w lodowatej wodzie. Na początku XIX wieku psy tej rasy sprowadzono do Poole Harbour w Wielkiej Brytanii. Cieszyły się takim powodzeniem, że rybacy nie mogli opędzić się od ofert kupna. Zwierzęta świetnie sprawdzały się jako psy myśliwskie. Earl Malmesbury był nimi zafascynowany. Te psy były wówczas znane jako „psy św. Jana”. Earl rozpoczął hodowlę tej rasy i nazwał ją „labradorami”.

Charakter

Labradory są z pewnością w pierwszej trójce najlepszych psów domowych - o ile właściciel lubi ruch! Są przyjazne, łagodne i serdeczne. Łatwo się przystosowują i przywiązują się do innych zwierząt oraz do dzieci. Są cierpliwe i wyrozumiałe, ale nigdy nie należy tego nadużywać. Są niezwykle lojalne i uwielbiają brać udział we wszystkich przejawach życia rodzinnego. Labradory będą szczekać, żeby zwrócić uwagę właściciela na nieznajomych, ale przywitają ich z radością.

Zdrowie

WJak wiele innych ras, labradory mogą cierpieć na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych i łokciowych (która może być bolesna i doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.

Ruch

Labrador szybko przystosuje się do ilości ruchu, jaką będziemy w stanie mu zapewnić. Trzeba jednak pamiętać, że najlepiej, aby dorosły osobnik ruszał się przez kilka godzin dziennie. Labradory uwielbiają dość długie spacery, na których mają możliwość pobiegać i pobawić się bez smyczy. Kochają aportowanie i wodę. Jeśli znajdziemy się w jej pobliżu musimy upewnić się, że są bezpieczne. Mają skłonność do tycia, ale częstą przyczyną tego stanu jest brać ćwiczeń i zamiłowanie do jedzenia.

Żywienie

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Labradory są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Pielęgnacja

Sierść labradorów jest łatwa w pielęgnacji. Szata jest gruba i gęsta, posiada wodoodporny podszerstek. Wystarczy wyszczotkować ją raz w tygodniu. Podczas linienia wymaga częstszej uwagi.

OWCZAREK NIEMIECKI 

 

 Owczarek niemiecki jest jedną z najlepiej rozpoznawalnych ras na świecie. Prawidłowo wyhodowany owczarek niemiecki jest psem o umięśnionej sylwetce oraz czujnym, szlachetnym i powściągliwym usposobieniu. Owczarki niemieckie to żwawe, wyważone i dumne psy. Występują w różnych wariantach umaszczenia (patrz: wzorzec rasy). Sierść składa się z twardej, szorstkiej, przylegającej okrywy oraz obfitego podszerstka. Pożądane rozmiary to 63 cm wysokości w przypadku psów i 58 cm u suk. Waga owczarków niemieckich wynosi 30-36 kg.

 

Opis

Owczarek niemiecki jest jedną z najlepiej rozpoznawalnych ras na świecie. Prawidłowo wyhodowany jest psem o umięśnionej sylwetce oraz czujnym, szlachetnym i powściągliwym usposobieniu. Owczarki niemieckie to żwawe, wyważone i dumne psy. Występują w różnych wariantach umaszczenia. Sierść owczarka składa się z twardej, szorstkiej, przylegającej okrywy oraz obfitego podszerstka. Pożądane rozmiary owczarka niemieckiego to 63 cm wysokości w przypadku psów i 58 cm u suk. Waga owczarków niemieckich wynosi przeciętnie 30-36 kg [25-40 kg].

Pochodzenie

Owczarek niemiecki został wyhodowany z różnych ras psów pasterskich. Pierwotnie hodowano owczarki do celów pasterskich. Początki rasy sięgają VII wieku n.e. W 1882 roku owczarki niemieckie zostały pierwszy raz pokazane na wystawie. W 1899 roku powstał Verein fur Deutsche Schaferhunde, czyli Niemiecki Klub Hodowców Owczarka Niemieckiego. To za sprawą tego właśnie klubu owczarków niemieckich zaczęto używać w policji i wojsku. Dzięki temu rasa przetrwała trudne początki XX wieku. W czasie I wojny światowej Niemcy wykorzystywali owczarki do przenoszenia korespondencji i szukania rannych. Żołnierze sił Trójporozumienia również docenili inteligencję i odwagę owczarków. Po wojnie zabrali wiele z nich do swoich domów, sprowadzając tym samym rasę do innych państw.

Charakter

Owczarek niemiecki bardzo przywiązuje się do opiekuna i chce przebywać z nim tak często, jak to tylko możliwe. Pies tej rasy wymaga dużo uwagi, ale odwdzięczy się za nią po stokroć swoją lojalnością. Będzie bronić opiekuna za wszelką cenę. Jeśli nie poświęcimy czasu na ułożenie owczarka niemieckiego, w przyszłości pojawią się u psa problemy z pewnością siebie i posłuszeństwem. Owczarek niemiecki chętnie i szybko opanowuje nowe umiejętności. Na szkoleniach pies będzie z pewnością jednym z najpojętniejszych uczniów.

Zdrowie

Owczarek niemiecki ma skłonność do wielu schorzeń, w tym chorób żołądkowo-jelitowych, szczególnych dolegliwości żołądkowych (skręt żołądka), chorób rdzenia kręgowego i epilepsji. Jak wiele innych ras, owczarki niemieckie mogą też cierpieć na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych (która może być bolesna i doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed rozmnażaniem ważne jest zbadanie stawów biodrowych psa.

Ruch

Podczas zażywania ruchu szczenię powinno być traktowane z pewną dozą ostrożności, by nie doszło do uszkodzenia wciąż miękkich i formujących się stawów. Dorosły owczarek niemiecki do utrzymania dobrej kondycji będzie potrzebował co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie, a także możliwości wykorzystania swojej inteligencji i pracy węchowej.

Żywienie

Duże psy o atletycznej budowie sylwetki (ATHLETIC), potrzebują specjalnej koncentracji składników odżywczych w porcji. Ponadto owczarki potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin w dziennej porcji. Owczarki niemieckie są podatne na skręt żołądka i problemy jelitowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko. Średnie dzienne zapotrzebowanie pokrywa porcja około 350-400 gramów karmy suchej dziennie, lub w przypadku jedzenia mokrego (domowego lub puszki) około 1,5-2 litrów objętości dziennie.

Pielęgnacja

By usunąć martwą i wyliniałą sierść u owczarka, wymagane jest energiczne szczotkowanie psa kilka razy w tygodniu. W przypadku owczarka niemieckiego długowłosego niezbędne jest też regularne czesanie. Strzyżenie owczarka nie jest wymagane, a kąpiel psa powinna odbywać się zgodnie z potrzebami. Owczarki niemieckie linieją, ale ten efekt można ograniczyć przez regularną pielęgnację.

PIES BEAGLE

Te odważne psy o silnej budowie mają wesołe usposobienie, są zwarte i wysportowane. Ich krótka, gęsta i odporna na warunki pogodowe sierść może mieć różne umaszczenie (więcej szczegółów dostępnych we wzorcu rasy). Beagle osiągają wzrost 33-40 cm i ważą około 10-11 kg.

Opis

Te odważne psy o silnej budowie mają wesołe usposobienie, są zwarte i wysportowane. Ich krótka, gęsta i odporna na warunki pogodowe sierść może mieć różne umaszczenie (więcej szczegółów dostępnych we wzorcu rasy). Beagle osiągają wzrost 33-40 cm i ważą około 10-11 kg.

Pochodzenie

W połowie XVI wieku zaczęto klasyfikować psy gończe według ich użytkowości, np. psy kierujące się wzrokiem (charty), czy węchem (psy gończe). W tym czasie mały pies gończy przeznaczony do polowania na króliki i zające otrzymał nazwę begles od francuskiego słowa oznaczającego "otwarte gardło". Termin określa tendencję tych psów do wydawania dźwięków, np. szczekania w sforze. Angielska wersja tego wyrazu brzmi beagle. Do przodków tej rasy należą foxhound Harrier i mały bloodhound zwany Kerry Beagle.

Charakter

Beagle cechuje przyjazne usposobienie, są zwierzętami stadnymi i tolerują inne psy w domu. Uwielbiają dzieci. Wystawione na kontakt z kotem w okresie szczenięctwa nie będą miały problemu z tolerowaniem go w przyszłości. Beagle sprawdzają się jako psy stróżujące reagując szczekaniem na niestandardowe odgłosy i sytuacje. Ale jeśli włamywacz wejdzie do domu, chętnie się z nim pobawią.

Zdrowie

Beagle cieszą się dobrym zdrowiem, ale jak większość ras, może cierpieć na dysplazję stawów biodrowych (która może prowadzić do utraty mobilności). Przed reprodukcją zaleca się badanie bioder. Najczęstszymi przypadłościami tej rasy jest epilepsja i zapalenie opon mózgowych.

Ruch

Beagle potrzebują dużo ruchu - około dwóch godzin dziennie. Mają silny instynkt łowiecki, dlatego nie powinny być spuszczane ze smyczy na otwartej przestrzeni dopóki nie przejdą treningu posłuszeństwa. Do tego czasu mogą być spuszczane ze smyczy tylko na ogrodzonym terenie. Jednym ze sposobów na utrzymanie psa w dobrej kondycji są aktywności związane z tropieniem. Wśród właścicieli psów tej rasy popularne są zawody polowe.

Żywienie

Małe psy mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie, i potrzebują jeść często ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie.

Pielęgnacja

Ta rasa jest łatwa w utrzymaniu, wystarczy raz w tygodniu wyczesać sierść rękawicą, aby pozbyć się martwych włosów. Jedyny problem to zamiłowanie beagli do tarzania się we wszystkim co wydziela cuchnący zapach. Na szczęście łatwo je później doczyścić. Należy regularnie sprawdzać i czyścić uszy, żeby zapobiec infekcji.

SHIBA INU

Shiba inu to pies o silnej budowie, średniej wielkości, w typie szpica (uszy spiczaste, gęste futro i zakręcony na grzbiet ogon). To mniejsza wersja akity, dorosłe psy mierzą 39,5, suki 36,5 cm. Gęsty, miękki podszerstek jest pokryty twardym, prostym włosem okrywowym. Umaszczenie może być czerwone, czerwone sezamowe (czerwone z czarnym), czarne podpalane i białe.

 

Opis

Shiba inu to pies o silnej budowie, średniej wielkości, w typie szpica (uszy spiczaste, gęste futro i zakręcony na grzbiet ogon). To mniejsza wersja akity, dorosłe psy mierzą 39,5, suki 36,5 cm. Gęsty, miękki podszerstek jest pokryty twardym, prostym włosem okrywowym. Umaszczenie może być czerwone, czerwone sezamowe (czerwone z czarnym), czarne podpalane i białe.

Pochodzenie

Stworzony do polowań i płoszenia małej zwierzyny w japońskich górach, shiba inu to mniejsza wersja akity. I faktycznie, "shiba inu" znaczy 'mały pies'. Jest to jedna z najstarszych znanych ras, jej korzenie sięgają III wieku p.n.e, ale podczas II Wojny Światowej rasa niemal wyginęła. Psy, które przetrwały bombardowania i epidemię nosówki były rozmnażane by ocalić rasę.

Charakter

Czujne, aktywne i przyjacielskie, ale również dość niezależne, a czasem posiadające silny instynkt łowiecki. Wcześnie rozpoczęta socjalizacja pomoże shiba inu w kontaktach z innymi psami. Niezwykłą cechą tej rasy jest "krzyk shiby" - wysoko tonowy pisk, który pies wydaje, gdy jest podeskcytowany lub zdenerwowany.

Zdrowie

Shiba inu to zdrowe psy. Jak wiele innych ras mogą dziedziczyć choroby oczu, więc przed reprodukcją należy zbadać ich wzrok.

Ruch

Wymaga około godziny aktywności dziennie. Ponieważ ma słabość do gonienia, należy mieć pewność, że reaguje na komendę odwołania, treningi trzeba przeprowadzać w bezpiecznym, ogrodzonym terenie.

Żywienie

Pies potrzebuje zbilansowanej diety bogatej w składniki odżywcze i ciągłego dostępu do wody. Aby utrzymać psa w dobrej formie ważne jest jego regularne ważenie oraz badania. Psa należy karmić przynajmniej dwa razy dziennie i zgodnie z zaleceniami producenta karmy.

Pielęgnacja

Rasa shiba inu to bardzo czysta rasa - potrafi zadbać o siebie zupełnie jak kot. Aczkolwiek ich sierść wymaga cotygodniowego czesania, a w okresie linienia przekonacie się jak gęsty ma podszerstek!

PIES AKITA

Akity to duże psy - silne, poważne i dostojne. Głowa dumnie podniesiona podkrślona małymi uszami i ciemnymi oczami. Pięknie się prezentują ze swoim grubym, pluszowym futrem, które może być czerwono-płowe, sezamowe, pręgowane lub białe. Dorosłe psy mierzą 64-70 cm, suki 58-64 cm. Waga waha się pomiędzy 34 a 50 kg.

Opis

Akity to duże psy - silne, poważne i dostojne. Głowa dumnie podniesiona podkrślona małymi uszami i ciemnymi oczami. Pięknie się prezentują ze swoim grubym, pluszowym futrem, które może być czerwono-płowe, sezamowe, pręgowane lub białe. Dorosłe psy mierzą 64-70 cm, suki 58-64 cm. Waga waha się pomiędzy 34 a 50 kg.

Pochodzenie

Akita to największa rasa psów japońskich i zrodziła się w prefekturze Akita w XVII wieku. Niektórzy twierdzą, że rasa to została wyhodowana do polowania na dzika, jelenia i niedźwiedzia, inni, że pierwotnie rasę stworzono do walk psów. Jednakże, gdy japońskie (i europejskie) walki psów straciły zwolenników, psy te wykorzystywano w polowaniach. Pod koniec XIX wieku zaczęto importować inne rasy i japońskie rasy straciły na populraności. Powołano więc Towarzystwo Ochrony Psów Japońskich, którego celem była ochrona rodzimych ras, które uznano za skarb narodowy.

Charakter

To mocne psy - jeśli chodzi o ciało i charakter - nie polecane nowicjuszom. Potrzebują doświadczonego opiekuna, wczesnej i kontynuowanej socjalizacji i tresury. Z drugiej strony to bardzo wierne psy. Sa odważne, więc nadają się na psy stróżujące, a do tego za bardzo nie szczekają. Mają silny instynkt łowczy, o czym nie należy zapominać.

Zdrowie

Jak wiele innych ras, akity mogą cierpieć na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.

Ruch

By utrzymać akitę w formie należy jej zapewnić dużo ruchu. Ale jeśli raz nie pójdą na spacer nie będą się awanturować. Należy pamiętać, że to psy myśliwskie, i być czujnym, gdy biegają wolno.

Żywienie

Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Setery angielskie są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.

Pielęgnacja

Zaleca się dobrze wyszczotkować sierść 2-3 razy w tygodniu, a dwa razy do roku, w czasie obfitego linienia należy wyczesać futro metalowym, podwójnym grzebieniem.

PIES WELSH CORGI PEMBROKE

Welsh corgi pembroke jest niskim, krzepkim psem o ciele osadzonym nisko przy ziemi i lisim pysku. Ma prostą, wodoodporną sierść średniej długości, występującą w umaszczeniu rudym, śniadym, płowym lub czarnym podpalanym - z białymi łatami lub bez. Dorosły pembroke mierzy 25-30 cm. Psy ważą 10-12 kg, a suki 9-11 kg.

Opis ogólny

Welsh corgi pembroke jest niskim, krzepkim psem o ciele osadzonym nisko przy ziemi i lisim pysku. Ma prostą, wodoodporną sierść średniej długości, występującą w umaszczeniu rudym, śniadym, płowym lub czarnym podpalanym - z białymi łatami lub bez. Dorosły pembroke mierzy 25-30 cm. Psy ważą 10-12 kg, a suki 9-11 kg.

Pochodzenie

Źródła dowodzą, że psy rasy welsh corgi pembroke żyją na terenach brytyjskich co najmniej od 920 roku n.e. Uważa się, że do Walii sprowadzili je flamandzcy tkacze. Od XIV do XVIII wieku psy tej rasy były wykorzystywane do zaganiania bydła. W 1934 w Wielkiej Brytanii welsh corgi cardigan i welsh corgi pembroke zostały uznane za oddzielne rasy.

Charakter

Pembroke to posłuszny, aktywny pies. Jest odważny, towarzyski i przyjacielski. Maiwa się, że jest „dużym psem w małym ciele”. Jest posłuszny i lojalny wobec bliskich. Doskonale nadaje się do domów, w których dużo się dzieje. Sprawdza się też jako pies stróżujący. Jest czujny i chętnie ogłasza przyjście gości.

Zdrowie

Welsh corgi pembroke to z zasady bardzo zdrowy pies. Jednak, jak wiele innych ras, cierpi czasem na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie jego wzroku i stanu stawów biodrowych. Z racji swojej sylwetki psy rasy welsh corgi pembroke są też podatne na schorzenia kręgosłupa.

Ruch

Welsh corgi pembroke ma wprawdzie krótkie łapki, ale był wykorzystywany do zaganiania bydła, bo ma mnóstwo energii i determinacji. Dorosłe osobniki potrzebują co najmniej godziny ruchu dziennie.

Żywienie

Pies potrzebuje zbilansowanej diety bogatej w składniki odżywcze i ciągłego dostępu do wody. Aby utrzymać psa w dobrej formie, ważne jest jego regularne ważenie oraz badania. Psa należy karmić przynajmniej dwa razy dziennie, zgodnie z zaleceniami producenta karmy.

Pielęgnacja

Welsh corgi pembroke ma prostą, wodoodporną sierść średniej długości z gęstym podszerstkiem. Taka sierść nie wymaga intensywnej pielęgnacji. Trzeba ją szczotkować, żeby usunąć martwy włos. Błoto łatwo usunąć, gdy już wyschnie.

SZPIC WILCZY

Szpic wilczy ma typowe cechy szpica: lisi pysk, małe sterczące uszy, gęstą, sterczącą sierść i puszysty, zakręcony na grzbiet ogon. Rasa jest średniej wiekości, dorosłe psy mają około 46 cm, suki 43 cm. Przeciętnie ważą 16-18 kg. Sierść jest połączeniem czerni i szarości, a miękki, gęsty podszerstek jest kremowy lub jasnoszary.

Opis

Szpic wilczy ma typowe cechy szpica: lisi pysk, małe sterczące uszy, gęstą, sterczącą sierść i puszysty, zakręcony na grzbiet ogon. Rasa jest średniej wiekości, dorosłe psy mają około 46 cm, suki 43 cm. Przeciętnie ważą 16-18 kg. Sierść jest połączeniem czerni i szarości, a miękki, gęsty podszerstek jest kremowy lub jasnoszary.

Pochodzenie

Blisko spokrewniona ze szpicem miniaturowym i innymi szpicami z Europy północnej, rasa szpic wilczy (keeshond) wzięła swą nazwę od Keessa de Gyselaera, lidera XVIII wiecznej Holenderskiej Partii Patriotów. Psy te trzymali zwykli, pracujący ludzie, więc znane są również jako 'holenderskie psy barkowe', gdyż mieszkały i pracowały na barkach, były psami stróżującymi i towarzyszami.

Charakter

Szpic wilczy jest bardzo czujny, co czyni z niego psa stróżującego - ostrzega swoją rodzinę o wszystkim co uzna za niepokojące. To przyjacielski pies, towarzyski, szczęśliwy i kochający - często nazywanym uśmiechniętym holendrem.

Zdrowie

Szpice wilcze to zdrowa rasa. Wiążą się z nią dwie choroby dziedziczne: epilepsja i schorzenie hormonalne (nadczynność przytarczyc). Badania genetyczne, dostępne w obu chorobach, należy przeprowadzić u wszystkich psów hodowlanych.

Ruch

Szpic wilczy potrzebuje około godziny ruchu dziennie. Ten zajęty pies polubi swoją pracę psa stróżującego, patrolując dom i ogród. Sprawdźcie, czy szczekanie nie będzie problem dla sąsiadów, gdyż będzie ostrzegać o wszystkim co usłyszy na dworze.

Żywienie

Pies potrzebuje zbilansowanej diety bogatej w składniki odżywcze i ciągłego dostępu do wody. Aby utrzymać psa w dobrej formie ważne jest jego regularne ważenie oraz badania. Psa należy karmić przynajmniej dwa razy dziennie i zgodnie z zaleceniami producenta karmy.

Pielęgnacja

Gęsta, stercząca, szorstka sierść jest obfita i utrzymanie jej w dobrej kondycji może być czasochłonne. Dzięki codziennemu szczotkowaniu sierść nie będzie się plątać, nie będzie skołtuniona, a czesanie jej nie stanie się przykrym obowiązkiem.